Çok havalı bir slogan var burada.
“Asef Bey, yirmi dört saat sonra idam edileceksiniz. Son arzunuz olarak hayat hikâyenizi anlatmak istediğinizi belirtmişsiniz. Sizi dinliyoruz.”
“Ben Asef Gasil. Sabık genel cerrahım, buraya gelene kadar da başarıyla görevimi idame ettirdim. Ufak bir ilçede orta hâlli bir ailenin oğlu olarak doğdum. Doktor olmaya, ölüm meselesini bir takıntı hâline getirdikten sonra karar verdim.
“Bir derdi olmalı şairin…” diye aklından dalgın dalgın geçirdi dişlerini fırçalarken. Aynadan delici bakışlarla derdini araştırır gibi gözlüyordu kendini. Ön dişlerini iyice fırçaladıktan sonra azı dişlerine şöyle bir değdirdi fırçayı. Fırçanın üzerindeki köpükleri yıkadıktan sonra ağzını çalkaladı ve kendi kendine konuşmaya devam etti: “Bir derdim de yok ki…”.
Uzun koridordan ve birkaç parmaklıklı kapıdan geçtikten sonra, görüşme salonuna ulaştım. Bunun için çok uzun süre bekledim. Ellerim terliyordu. Boğazımda da bir düğüm oluştuğunu hissediyordum. Heyecanlandığımda hep böyle hissederim. Önümdeki gardiyan son kapıyı da açtı. Bana döndü, gözlerimin içine baktı.
Ebru Erdemoğlu’nun öyküsü Dümen Dergi’de!
Ahmet Abi, o sabah da, suratında kocaman gülümsemesiyle neredeyse zıplayarak kendine has yürüyüş tarzıyla ofisin kapısından, elinde çay tepsisiyle girdi. Kel kafasına şap diye vurdu …
“Yıllar önceydi. Sanırım yedi yaşındaydım ya da birinci sınıf bitip o ilk yaz tatiline girildiğinde kaç yaşında olunuyorsa o yaştaydım. Yaz tatilinin ilk günü ‘çok …
Sakin bir güne açtım gözlerimi. Lise yıllarının verdiği vazgeçilmez rahatlık, sınava dair korkuları ve sorumlulukları gözümde küçültmeye yeterliydi. Herkes çalışıyor ya da çalışıyormuş gibi yapıyordu. …
Doksan yıldır olduğu gibi, Yenice yine boğucu bir ağustos akşamıyla cebelleşiyordu. Elli yedi yıldır etle kemikle uğraşan Süleyman akşam sekiz gibi dükkânı kapattı, eve doğru …
“Günaydın Bob, gel çentiğimizi atalım.” diye köpeğime seslenerek uyanmıştım dün. Bugün ise yalnız. Bob’un acısıyla… 2000. gün bugün. 2000 çentik, beşer çizgiden 400 grup. Dışarısı …
