“Günaydın Bob, gel çentiğimizi atalım.” diye köpeğime seslenerek uyanmıştım dün. Bugün ise yalnız. Bob’un acısıyla… 2000. gün bugün. 2000 çentik, beşer çizgiden 400 grup. Dışarısı artık çok daha sessiz. Çok azız artık. “İnsanın egosu kendini yok ediyor!” pankartları ve duvar yazıları var her tarafta. Yırtılmaya da başladılar üstelik. Bir bakıma da “Nasıl güzel ama” diye düşünmeden edemiyor insan. Her tarafta çiçek ve sarmaşıklarla çevrelenmiş arabalar var. Sadece temel bazı ihtiyaçlar kalmıştı marketlerde. Raflar da artık bitkilere ömür oluyordu. Hem de raf ömürsüz. Bob ile saklanıyor, ihtiyaçlarımızı gidermek için bu marketleri yağmalıyorduk.. Kimsem de kalmadı artık. Uzun zamandır bir tek o vardı zaten.

Güzel ve umutlu başlamıştık. Umut her şeyiydi insanın zaten, ta ki bitene kadar. Hatırlıyorum öncelerini; evde hayat var, evde huzur var dönemlerini. Beş yıl kadar kısa bir süre geçmesinerağmen son iki senedir ne internet ne televizyonun olmaması, yaşadığım bir günün bir seneymiş gibi gelmeye başlamasıyla sonuçlandı. Instagram oyunlarıyla arkadaşlara sataşarak bitirebiliriz, kısa sürecek sanmıştık o dönemi. Kıyamet olarak adlandırdığım “normalleşme” gerçekleşene kadar. İlk senenin yazı çürütmeye başladı egosu insanlığın kendini. Sene sonunda devletlerin çökmesiyle kaos kaçınılmazdı artık. Bunun üzerine çok vakit geçmeden salgın ve kaos neredeyse yarımızı kaybetmemize sebep olmuştu bile.

Bugün ilk defa çok uzun süredir yalnız başıma dışarı adım atıyorum. Bir gün olmasına rağmen çok özledim Bob’u. Gözümdeki yaştan her yer puslu görünüyordu. Daha iyiydi gerçi böyle. ”Hiçbir şey görmesem de olur.” diye geçirdim içimden. Çok sevdiğim bir bank vardı sahilin sonunda, sessiz ve sakin. Yan yatık bir tekne vardı, yarısı kuma batık. Oraya otururduk hep en yakın arkadaşım Bob’la. Ben marketten aldığım tarihi geçmiş konserveyi yerdim, ona da köpek maması. Bugün oradayım yine. Yalnız hissediyorum, kumların sıcaklığını avuçlarımın içinde. Çok severim güneş doğumunu fakat gün batımı buradayım bugün. Ve ben, ben burada noktalıyorum çentik atmayı. Affet Tanrım. Affet insanlık için.

Oğuzhan Üretmen

Kapak İllüstrasyonu: Anonim